Op internet is er weinig te vinden over deze loppis. Hieronder de coördinaten en de Google Maps afbeeldingen.
maandag 29 oktober 2018
Loppis 60°32'45.3"N 15°46'02.2"E
In de Loppis serie deze keer een loppis in Dalarna. Onderweg kwamen we deze tegen met als blikvanger een echte bus.
donderdag 25 oktober 2018
De laatste zomer - Rebecka Edgren Aldén
Boek details:
Auteur: Rebecka Edgren Aldén
Titel: De laatste zomer
Originele titel: Och blomstren dö
Vertaling: Janny Middelbeek-Oortgiesen
Verschijningsdatum: 2018
Bladzijde: 334
Uitgeverij: Uitgeverij Cargo
ISBN: 9789403120805
Flaptekst:
Als veertienjarig meisje brengt Gloria haar zomers door op een eiland in de Zweedse archipel. Gloria’s moeder heeft daar met vriendinnen een vakantiecommune opgericht die door de dorpsbewoners met argwaan wordt bekeken, maar waardoor ze ook worden aangetrokken. Twintig jaar later keert Gloria terug naar het eiland, naar het luxe zomerhuis van de familie van haar nieuwe vriend Adam. Ze geniet van de heerlijke zomerse weken, maar langzaam keren ook de herinneringen terug aan die laatste zomer, toen een van de jongens uit het dorp zich met zijn scooter doodreed. Wanneer Gloria op een dag rond de leegstaande villa van de commune loopt, vindt ze daar het levenloze lichaam van een vrouw, met een sjaal over haar gezicht en een verwelkt boeket in haar handen. De dood van de vrouw blijkt alles te maken te hebben met die laatste zomer…
Auteur: Rebecka Edgren Aldén
Titel: De laatste zomer
Originele titel: Och blomstren dö
Vertaling: Janny Middelbeek-Oortgiesen
Verschijningsdatum: 2018
Bladzijde: 334
Uitgeverij: Uitgeverij Cargo
ISBN: 9789403120805
Flaptekst:
Als veertienjarig meisje brengt Gloria haar zomers door op een eiland in de Zweedse archipel. Gloria’s moeder heeft daar met vriendinnen een vakantiecommune opgericht die door de dorpsbewoners met argwaan wordt bekeken, maar waardoor ze ook worden aangetrokken. Twintig jaar later keert Gloria terug naar het eiland, naar het luxe zomerhuis van de familie van haar nieuwe vriend Adam. Ze geniet van de heerlijke zomerse weken, maar langzaam keren ook de herinneringen terug aan die laatste zomer, toen een van de jongens uit het dorp zich met zijn scooter doodreed. Wanneer Gloria op een dag rond de leegstaande villa van de commune loopt, vindt ze daar het levenloze lichaam van een vrouw, met een sjaal over haar gezicht en een verwelkt boeket in haar handen. De dood van de vrouw blijkt alles te maken te hebben met die laatste zomer…
Het boek:
De laatste zomer is het tweede naar het Nederlands vertaalde boek van Rebecka Edgren Aldén. Ik mocht het boek lezen voor de 83e Thrillzone leesclub. Altijd leuk om mee te doen. Het verhaal speelt zich af in de periode van vrijdag 22 juli t/m vrijdag 5 augustus van waarschijnlijk het jaar 2016. Hoofdrolspeelster Gloria komt op die vrijdag aan op Ekudden, een plek die voor haar en de anderen van de commune ooit zo legendarisch was geweest. Ze is daar met haar vriend Adam Ekberg. Twintig jaar geleden was Adam er ook bij en hij was toen zeventien jaar. Gloria was die laatste zomer veertien jaar. Tegenwoordig is de net zesendertig jarige Gloria journalist en heeft in het heden drie maanden iets met Adam. Het is de bedoeling om twee weken op Ekudden te verblijven. De naam Ekudden bestaat in het echt ook. Ekudden is een woonwijk langs de Sicklaön, ten westen van het Järla meer bij Nacka. Nacka is de plaats waar schrijfster Rebecka Edgren Aldén woont. Toeval?
Het verhaal kabbelt voort en je komt steeds meer te weten over de familie Ekberg en de bewoners van het eiland. De familie Ekberg bestaat uit Geraldine, de moeder van Adam, Karl, de broer van Adam en Maria, de vrouw van Karl. Maria is in verwachting van hun vierde kind. Ze hebben al Alex van acht, Felicia van tien en Isabella van drie jaar. Het verleden speelt ook een grote rol in het verhaal .Wat is er twintig jaar geleden gebeurd op het eiland dat de commune het maar drie zomers heeft standgehouden en de laatste zomer in 1994 abrupt afgebroken werd? Welke rol heeft Rita, de moeder van Gloria? Het komt allemaal aan bod en op de meeste vragen krijg je antwoord. Helaas blijf je ook met vragen zitten.
Conclusie:
Het boek zou een thriller zijn, maar dat is het niet. Het is een roman met spannende trekjes. De stijl deed mij regelmatig denken aan de boeken van Elly Koster en Sandra Berg. Het boek leest lekker weg. De discussies over het feminisme zijn geweldig om te lezen. De commune bestond uit feministen en Gloria heeft hier zeker wat van meegekregen. Ze is zelfs vernoemd naar haar moeders idool, het Amerikaanse feministische icoon Gloria Steinem. Tijdens het lezen van het boek had ik het gevoel dat het feminisme van de commune eigenlijk in een andere tijd hoorde. Later in het boek komt er gelukkig een verklaring voor. De vrouwen van de commune, Rita, Marie-Louise en Stina waren aan het eind van de jaren zeventig zijdelings betrokken geweest bij Groep 8 en de tweede feministische golf, maar ze hadden beteuterd gerealiseerd dat ze te jong waren geweest en te laat waren ingestapt, want inmiddels waren de jaren tachtig daverend begonnen met een gigantische backlash van yuppies, disco en heel andere waarden. De film Thelma & Louise zorgde voor het idee van een feministisch collectief, de zomercommune.
Heerlijk boek om te lezen dat zich afspeelt in de archipel van Stockholm. Lange en goede opbouw en een voor mij verrassend einde. Het boek zou nog beter zijn geworden als Karl zijn duistere trekken meer had laten zien. De scene waarin Karl en Maria bezig zijn en bekeken worden door Gloria had zeker een vervolg moeten krijgen. Ook zat het mij dwars dat ik niet weet wat er met Gloria twintig jaar geleden in het bos is gebeurd. De verwijzing naar schrijfster Nora Lindqvist is erg goed bedacht. Een goed boek als je de focus niet op het thrillergedeelte legt. Rebecka heeft trouwens een eigen blog op haar website.
Hieronder is de Zweedse cover van het boek te zien. Deze cover vind ik persoonlijk perfect bij het verhaal passen.
Het verhaal kabbelt voort en je komt steeds meer te weten over de familie Ekberg en de bewoners van het eiland. De familie Ekberg bestaat uit Geraldine, de moeder van Adam, Karl, de broer van Adam en Maria, de vrouw van Karl. Maria is in verwachting van hun vierde kind. Ze hebben al Alex van acht, Felicia van tien en Isabella van drie jaar. Het verleden speelt ook een grote rol in het verhaal .Wat is er twintig jaar geleden gebeurd op het eiland dat de commune het maar drie zomers heeft standgehouden en de laatste zomer in 1994 abrupt afgebroken werd? Welke rol heeft Rita, de moeder van Gloria? Het komt allemaal aan bod en op de meeste vragen krijg je antwoord. Helaas blijf je ook met vragen zitten.
Conclusie:
Het boek zou een thriller zijn, maar dat is het niet. Het is een roman met spannende trekjes. De stijl deed mij regelmatig denken aan de boeken van Elly Koster en Sandra Berg. Het boek leest lekker weg. De discussies over het feminisme zijn geweldig om te lezen. De commune bestond uit feministen en Gloria heeft hier zeker wat van meegekregen. Ze is zelfs vernoemd naar haar moeders idool, het Amerikaanse feministische icoon Gloria Steinem. Tijdens het lezen van het boek had ik het gevoel dat het feminisme van de commune eigenlijk in een andere tijd hoorde. Later in het boek komt er gelukkig een verklaring voor. De vrouwen van de commune, Rita, Marie-Louise en Stina waren aan het eind van de jaren zeventig zijdelings betrokken geweest bij Groep 8 en de tweede feministische golf, maar ze hadden beteuterd gerealiseerd dat ze te jong waren geweest en te laat waren ingestapt, want inmiddels waren de jaren tachtig daverend begonnen met een gigantische backlash van yuppies, disco en heel andere waarden. De film Thelma & Louise zorgde voor het idee van een feministisch collectief, de zomercommune.
Heerlijk boek om te lezen dat zich afspeelt in de archipel van Stockholm. Lange en goede opbouw en een voor mij verrassend einde. Het boek zou nog beter zijn geworden als Karl zijn duistere trekken meer had laten zien. De scene waarin Karl en Maria bezig zijn en bekeken worden door Gloria had zeker een vervolg moeten krijgen. Ook zat het mij dwars dat ik niet weet wat er met Gloria twintig jaar geleden in het bos is gebeurd. De verwijzing naar schrijfster Nora Lindqvist is erg goed bedacht. Een goed boek als je de focus niet op het thrillergedeelte legt. Rebecka heeft trouwens een eigen blog op haar website.
Hieronder is de Zweedse cover van het boek te zien. Deze cover vind ik persoonlijk perfect bij het verhaal passen.
Wetenswaardigheden:
- Op 28 september 1994 zonk de Estonia. Adams vader is toen verdronken.
- Het Rävsjön meer.
- Gloria leest een boek van Nora Lindqvist. Nora speelde een rol in het vorige boek, De achtste doodzonde, van Rebecka. Nora had een man en twee kinderen en woonde in een villa in een buitenwijk van Stockholm.
- Ook de vluchtelingenproblematiek komt even aan bod in het boek. Op het eiland is het conferentieoord verhuurd aan de Immigratiedienst.
- Adam luistert naar een oud nummer van Avicii en zong mee.
- Gloria heeft last van het Meeuwenslageffect.
- Gloria leest De glazen stolp van Sylvia Plath
Recensies:
- Hebban
dinsdag 23 oktober 2018
Utøya 22.juli
Filmdetails:
Titel: Utøya 22.juli
Jaar: 2018
Regisseur: Erik Poppe
Verhaal: Siv Rajendram Eliassen (screenplay), Anna Bache-Wiig (screenplay)
Acteurs: Andrea Berntzen, Aleksander Holmen, Solveig Koløen Birkeland
Duur: 97 minuten
IMDB cijfer: 7,7
Samenvatting:
Op 22 juli 2011 werden vijfhonderd jongeren op een zomerkamp op het eiland Utøya aangevallen door een zwaarbewapende rechtsextremist. De moorddadige aanval eiste het leven van 69 mensen. Het was een trauma dat Noorwegen tot in de kern raakte, en nog steeds doet tot op de dag van vandaag. De 19-jarige Kaja brengt een paar dagen door op het eiland met haar jongere zus Emilie. De twee maken ruzie omdat Emilie niet in de stemming is voor het kamp en absoluut geen zin heeft om naar de barbecue te gaan. En dus eindigt Kaja alleen. Dan wordt plots het eerste schot gehoord.
De film:
Een week na het bekijken van de film 22 july de Noorse film over Utøya gekeken. Deze film is compleet anders dan 22 july. In deze film volgt een camera de negentienjarige Kaja die met haar zusje Emilie op het zomerkamp is. De jongeren hebben het gehoord van de bom in Oslo en discussiëren er volop over. Door de camera zit je er als ware tussen. Op een gegeven moment horen ze geknal. Als kijker weet je wat het betekent. Op het eiland hebben ze totaal geen benul wat er gebeurd. Dit gevoel blijven ze de gehele film houden. De film die vanaf het eerste schot 72 minuten duurt. 72 minuten is de daadwerkelijke duur van de aanslag. De schoten hoor je constant, dan van links, dan van rechts of van achteren. Je hebt eigenlijk geen idee waar ze vandaan komen. In totaal zijn er 410 schoten te horen. Het aantal is precies het aantal wat daadwerkelijk afgevuurd is. Kaja zoekt ondertussen naar haar zusje waarmee ze voordat het eerste schot gelost werd ruzie mee had. Tijdens de zoektocht maakt ze verschillende dingen mee. Kaja is een fictief persoon die de verhalen van meerdere overlevenden verteld en daarom best wel veel meemaakt in die 72 minuten. Ze loopt, rent, kruipt en huilt op het eiland. Je voelt de machteloosheid.
Omdat men niet wist wat er gebeurde op het eiland is Anders Breivik niet te zien. Heel even ziet Kaja een man staan met een geweer. Dat is het enige wat te zien is van Breivik. Dit maakt de film nog realistischer.
Conclusie:
Er is gewerkt met een camera die alles in een shot opgenomen heeft. Dit maakt het allemaal wel heel echt en doordat er overlevenden van Utøya meegewerkt hebben aan de film is het ook nog eens geloofwaardig. Zo moeten ze het dus beleefd hebben. De film vormt een goede aanvulling op de 22 july film en beide films geven een volledig beeld weer van wat er die dag gebeurd is.
Een reportage van Nieuwsuur geeft wat achtergrondinformatie over Utøya 22.juli met onder andere overlevende Ingrid Endrerud. Haar verhaal is ook te lezen op de Lindanieuws en Waz websites. Een interview met regisseur Erik Poppe is hier te lezen. Daarnaast krijgt het nummer True Colors een andere betekenis met deze film:
Recensies:
- Volkskrant 1
- Volkskrant 2
- AD
- Observant
- RTL Nieuws
- Moviemeter
- NRC
- The Screen Life
- Filmtotaal
- NOS
Titel: Utøya 22.juli
Jaar: 2018
Regisseur: Erik Poppe
Verhaal: Siv Rajendram Eliassen (screenplay), Anna Bache-Wiig (screenplay)
Acteurs: Andrea Berntzen, Aleksander Holmen, Solveig Koløen Birkeland
Duur: 97 minuten
IMDB cijfer: 7,7
Samenvatting:
Op 22 juli 2011 werden vijfhonderd jongeren op een zomerkamp op het eiland Utøya aangevallen door een zwaarbewapende rechtsextremist. De moorddadige aanval eiste het leven van 69 mensen. Het was een trauma dat Noorwegen tot in de kern raakte, en nog steeds doet tot op de dag van vandaag. De 19-jarige Kaja brengt een paar dagen door op het eiland met haar jongere zus Emilie. De twee maken ruzie omdat Emilie niet in de stemming is voor het kamp en absoluut geen zin heeft om naar de barbecue te gaan. En dus eindigt Kaja alleen. Dan wordt plots het eerste schot gehoord.
De film:
Een week na het bekijken van de film 22 july de Noorse film over Utøya gekeken. Deze film is compleet anders dan 22 july. In deze film volgt een camera de negentienjarige Kaja die met haar zusje Emilie op het zomerkamp is. De jongeren hebben het gehoord van de bom in Oslo en discussiëren er volop over. Door de camera zit je er als ware tussen. Op een gegeven moment horen ze geknal. Als kijker weet je wat het betekent. Op het eiland hebben ze totaal geen benul wat er gebeurd. Dit gevoel blijven ze de gehele film houden. De film die vanaf het eerste schot 72 minuten duurt. 72 minuten is de daadwerkelijke duur van de aanslag. De schoten hoor je constant, dan van links, dan van rechts of van achteren. Je hebt eigenlijk geen idee waar ze vandaan komen. In totaal zijn er 410 schoten te horen. Het aantal is precies het aantal wat daadwerkelijk afgevuurd is. Kaja zoekt ondertussen naar haar zusje waarmee ze voordat het eerste schot gelost werd ruzie mee had. Tijdens de zoektocht maakt ze verschillende dingen mee. Kaja is een fictief persoon die de verhalen van meerdere overlevenden verteld en daarom best wel veel meemaakt in die 72 minuten. Ze loopt, rent, kruipt en huilt op het eiland. Je voelt de machteloosheid.
Omdat men niet wist wat er gebeurde op het eiland is Anders Breivik niet te zien. Heel even ziet Kaja een man staan met een geweer. Dat is het enige wat te zien is van Breivik. Dit maakt de film nog realistischer.
Conclusie:
Er is gewerkt met een camera die alles in een shot opgenomen heeft. Dit maakt het allemaal wel heel echt en doordat er overlevenden van Utøya meegewerkt hebben aan de film is het ook nog eens geloofwaardig. Zo moeten ze het dus beleefd hebben. De film vormt een goede aanvulling op de 22 july film en beide films geven een volledig beeld weer van wat er die dag gebeurd is.
Een reportage van Nieuwsuur geeft wat achtergrondinformatie over Utøya 22.juli met onder andere overlevende Ingrid Endrerud. Haar verhaal is ook te lezen op de Lindanieuws en Waz websites. Een interview met regisseur Erik Poppe is hier te lezen. Daarnaast krijgt het nummer True Colors een andere betekenis met deze film:
Recensies:
- Volkskrant 1
- Volkskrant 2
- AD
- Observant
- RTL Nieuws
- Moviemeter
- NRC
- The Screen Life
- Filmtotaal
- NOS
vrijdag 19 oktober 2018
Ingeborrarps Friluftsmuseum
Vlak in de buurt van Rya kyrkoruin ligt Ingeborraps Friluftsmuseum. Het is even lopen en dat levert weer mooie plaatjes op.
Op een gegeven moment kom je Ingeborrarps tegen.
De herkomst van de naam Ingeborrarp is te vinden op de Ingeborrarps website:
“The name of the village, Ingeborrarp, is derived from the woman’s name Ingeborg, the final consonant G of which is silent in the local dialect. The final syllable arp is the Danish equivalent of the Swedish torp or croft. That a woman’s name is the origin of a place name is unusual but may be connected with the fact that the village was once part of the Bjärsgård estate and it was perhaps the name of a family member.”
Quote from the publication “Örkelljunga Hembygdsförening 75 år” (Örkelljunga Historical Association 75th Anniversary) 2006.
Meer info over de gebouwen is te vinden op http://ingeborrarp.se/en/openairmuseum. In combinatie met Rya kyrkoruin een mooie plek.
Op een gegeven moment kom je Ingeborrarps tegen.
De herkomst van de naam Ingeborrarp is te vinden op de Ingeborrarps website:
“The name of the village, Ingeborrarp, is derived from the woman’s name Ingeborg, the final consonant G of which is silent in the local dialect. The final syllable arp is the Danish equivalent of the Swedish torp or croft. That a woman’s name is the origin of a place name is unusual but may be connected with the fact that the village was once part of the Bjärsgård estate and it was perhaps the name of a family member.”
Quote from the publication “Örkelljunga Hembygdsförening 75 år” (Örkelljunga Historical Association 75th Anniversary) 2006.
Meer info over de gebouwen is te vinden op http://ingeborrarp.se/en/openairmuseum. In combinatie met Rya kyrkoruin een mooie plek.
donderdag 18 oktober 2018
Norsemen seizoen 2
Serie details:
Titel: Norsemen seizoen tweeJaar: 2017
Regisseurs: Jon Iver Helgaker en Jonas Torgersen
Verhaal: Jon Iver Helgaker en Jonas Torgersen
Acteurs: Kåre Conradi, Nils Jørgen Kaalstad, Silje Torp
Duur: Seizoen 2 (6 afleveringen van 30 minuten)
IMDB cijfer: 7,8
De serie:
Seizoen twee van Norsemen is sinds kort op Netflix te zien. Netflix heeft de serie gekocht en de serie is nu een Netflix original geworden. Het format is hetzelfde gebleven, zes afleveringen van dertig minuten. Het is een direct vervolg op het eerste seizoen. In de eerste aflevering gebeurd er vrij veel. Zo zijn de vikingen van Norheim in Northumbria en die van Jarl Varg in Novgorod Rusland. Vervolgens komen ze aan op de markt van Trelleborg, Noorwegen om hun slaven te verkopen. In de eerste aflevering zijn heel kort een aantal nummers van Wardruna te horen. Zie de aftiteling hieronder:
Conclusie:
Het tweede seizoen gaat door waar het eerste seizoen is gestopt. De acteurs van het eerste seizoen zijn ook weer present in het tweede seizoen. Het verrassingseffect is verdwenen en je weet waar je aan toe bent. Gelukkig is de serie nog steeds lekker kort met zes afleveringen van een half uur. Er zitten nog wel leuke grappen en discussies in maar ze waren in het eerste seizoen beter. In 2019 verschijnt het derde seizoen van Norsemen.
Conclusie:
Het tweede seizoen gaat door waar het eerste seizoen is gestopt. De acteurs van het eerste seizoen zijn ook weer present in het tweede seizoen. Het verrassingseffect is verdwenen en je weet waar je aan toe bent. Gelukkig is de serie nog steeds lekker kort met zes afleveringen van een half uur. Er zitten nog wel leuke grappen en discussies in maar ze waren in het eerste seizoen beter. In 2019 verschijnt het derde seizoen van Norsemen.
zondag 14 oktober 2018
22 July
Filmdetails:
Titel: 22 July
Jaar: 2018
Regisseur: Paul Greengrass
Verhaal: Paul Greengrass, Åsne Seierstad (gebaseerd op haar boek Een van ons)
Acteurs: Anders Danielsen Lie, Jonas Strand Gravli, Jon Øigarden
Duur: 143 minuten
IMDB cijfer: 6,7
Samenvatting:
Titel: 22 July
Jaar: 2018
Regisseur: Paul Greengrass
Verhaal: Paul Greengrass, Åsne Seierstad (gebaseerd op haar boek Een van ons)
Acteurs: Anders Danielsen Lie, Jonas Strand Gravli, Jon Øigarden
Duur: 143 minuten
IMDB cijfer: 6,7
Samenvatting:
'22 July' vertelt het waargebeurde verhaal over de nasleep van de dodelijke terroristische aanslag in Noorwegen op 22 juli 2011. Een lid van de rechts-populistische Noorse Vooruitgangspartij, Anders Behring Breivik, plaatste die dag een autobom in de regeringswijk van Oslo. Vervolgens volgde er een massaschietpartij op een zomerkamp voor tieners op het eiland Utøya waarbij 69 mensen om het leven kwamen. Vanuit het oogpunt van iemand die de aanslag overleefd heeft wordt gekeken hoe het land toewerkt naar herstel en verzoening. Een driedelig verhaal over de overlevenden van de aanslag, de Noorse politieke leiders en de betrokken advocaten.
Utøya:
De aanslag op Utøya op 22 juli 2011 kwam al meerdere keren aan bod op dit blog. In 2015 voor het eerst in deze blogpost en later in de Nieuwjaars-challenge, Het jaar zonder zomer en En dag i historien blogposten. Toen ik hoorde dat op Netflix de film 22 July was te zien, was ik erg benieuwd hoe de film zou zijn geworden. De film is gebaseerd op het boek Een van ons van Åsne Seierstad. Dat boek heb ik zelf nog niet gelezen.
De film:
Een Netflix film over Utøya gemaakt door de Britse regisseur Paul Greengrass. Het eerste wat opviel was dat de acteurs in de film Engels praten. Erg jammer, maar het stoort niet. Netflix doet dit ook met de Norsemen serie. Nu ik het over de Norsemen serie heb. Ik ben het tweede seizoen aan het kijken en het viel mij op dat de advocaat Geir Lippestad wel erg veel leek op Jarl Varg uit de Norsemen en inderdaad speelt acteur Jon Øigarden beide rollen. Moest hier even aan wennen.
De film begint op 21 juli 2011, een dag voor de aanslagen en is angstwekkend echt. Voor de eerdere blogposten heb ik wat gezocht naar hoe de aanslagen verliepen en wat men in de film laat zien is precies hoe het is gegaan. De aanslag op Utøya duurt in de film natuurlijk veel korter dan in het echt. Het falen van de politie laat men niet zien in de film. In een onderzoek die na de aanslagen is opgezet blijkt dat wel het geval te zijn. In dit gedeelte van de film wordt de nadruk gelegd op Viljar Hanssen, een van de slachtoffers op Utøya. De rest van de film draait ook om Viljar en het gezin waar hij toe behoort. Hij is vijf keer geraakt en het revalidatieproces en de verwerking van het gebeuren brengt Greengrass goed in beeld. Wat minder goed uit de verf komt Lara Rashid. Zij heeft haar zus Bano verloren en bezoekt de overlevenden van Utøya. Een filmpje over Bano is te zien in een eerdere blogpost. Hoe Lara Rashid over de film denkt is te lezen in dit interview met haar.
De nasleep van de aanslagen nemen een groot deel van de lang durende film in beslag. In de recensies is te lezen dat dit veel te lang is. Persoonlijk vond ik het niet te lang duren. Het geeft een beeld hoe het de slachtoffers is gegaan. In deze film dus alleen Viljar en in mindere mate Lara. Het einde in de rechtbank als Viljar tegenover Breivik komt te staan is erg goed. Het transcript van die hoorzitting op 22 mei 2012 waar slachtoffers hun verhaal vertellen is hier terug te lezen. De versie van de film verschilt iets met die van de werkelijkheid.
Conclusie:
De film maakt veel reacties los, negatief en positief en dat is volgens mij nu precies de bedoeling. Het is een aanslag die men niet meer mag vergeten. Veel jonge
acteurs in de film wisten niet eens meer dat het gebeurd was. Noorwegen zwijgt er liever over dan dat men het er over heeft. Daarnaast is het zo dat het thema nog steeds actueel is. Rechts-extremisme steekt steeds vaker de kop op en een reactie op de film is dat het gedachtegoed van Breivik een podium krijgt. Verzwijgen wil niet zeggen dat het niet verder groeit. Deze film zorgt ervoor dat er weer gediscussieerd wordt en je weer even met de feiten geconfronteerd wordt.
22 July is trouwens de tweede film uit 2018 die over Utøya gaat. De eerste film van Erik Poppe heeft als titel Utøya 22.juli. Die film ga ik binnenkort bekijken. Als laatste sluit ik af met het nummer Mitt Lille Land van Maria Mena.
Recensies:
- De Morgen
- NRC
- Den of Geek
- New York Times
- The New Republic
- Screenrant
- Moviemeter
- The Guardian
- De Filmkrant
- Independant
- AD
- Filmschoolrejects
- Variety
Utøya:
De aanslag op Utøya op 22 juli 2011 kwam al meerdere keren aan bod op dit blog. In 2015 voor het eerst in deze blogpost en later in de Nieuwjaars-challenge, Het jaar zonder zomer en En dag i historien blogposten. Toen ik hoorde dat op Netflix de film 22 July was te zien, was ik erg benieuwd hoe de film zou zijn geworden. De film is gebaseerd op het boek Een van ons van Åsne Seierstad. Dat boek heb ik zelf nog niet gelezen.
De film:
Een Netflix film over Utøya gemaakt door de Britse regisseur Paul Greengrass. Het eerste wat opviel was dat de acteurs in de film Engels praten. Erg jammer, maar het stoort niet. Netflix doet dit ook met de Norsemen serie. Nu ik het over de Norsemen serie heb. Ik ben het tweede seizoen aan het kijken en het viel mij op dat de advocaat Geir Lippestad wel erg veel leek op Jarl Varg uit de Norsemen en inderdaad speelt acteur Jon Øigarden beide rollen. Moest hier even aan wennen.
De film begint op 21 juli 2011, een dag voor de aanslagen en is angstwekkend echt. Voor de eerdere blogposten heb ik wat gezocht naar hoe de aanslagen verliepen en wat men in de film laat zien is precies hoe het is gegaan. De aanslag op Utøya duurt in de film natuurlijk veel korter dan in het echt. Het falen van de politie laat men niet zien in de film. In een onderzoek die na de aanslagen is opgezet blijkt dat wel het geval te zijn. In dit gedeelte van de film wordt de nadruk gelegd op Viljar Hanssen, een van de slachtoffers op Utøya. De rest van de film draait ook om Viljar en het gezin waar hij toe behoort. Hij is vijf keer geraakt en het revalidatieproces en de verwerking van het gebeuren brengt Greengrass goed in beeld. Wat minder goed uit de verf komt Lara Rashid. Zij heeft haar zus Bano verloren en bezoekt de overlevenden van Utøya. Een filmpje over Bano is te zien in een eerdere blogpost. Hoe Lara Rashid over de film denkt is te lezen in dit interview met haar.
De nasleep van de aanslagen nemen een groot deel van de lang durende film in beslag. In de recensies is te lezen dat dit veel te lang is. Persoonlijk vond ik het niet te lang duren. Het geeft een beeld hoe het de slachtoffers is gegaan. In deze film dus alleen Viljar en in mindere mate Lara. Het einde in de rechtbank als Viljar tegenover Breivik komt te staan is erg goed. Het transcript van die hoorzitting op 22 mei 2012 waar slachtoffers hun verhaal vertellen is hier terug te lezen. De versie van de film verschilt iets met die van de werkelijkheid.
Conclusie:
De film maakt veel reacties los, negatief en positief en dat is volgens mij nu precies de bedoeling. Het is een aanslag die men niet meer mag vergeten. Veel jonge
acteurs in de film wisten niet eens meer dat het gebeurd was. Noorwegen zwijgt er liever over dan dat men het er over heeft. Daarnaast is het zo dat het thema nog steeds actueel is. Rechts-extremisme steekt steeds vaker de kop op en een reactie op de film is dat het gedachtegoed van Breivik een podium krijgt. Verzwijgen wil niet zeggen dat het niet verder groeit. Deze film zorgt ervoor dat er weer gediscussieerd wordt en je weer even met de feiten geconfronteerd wordt.
22 July is trouwens de tweede film uit 2018 die over Utøya gaat. De eerste film van Erik Poppe heeft als titel Utøya 22.juli. Die film ga ik binnenkort bekijken. Als laatste sluit ik af met het nummer Mitt Lille Land van Maria Mena.
Recensies:
- De Morgen
- NRC
- Den of Geek
- New York Times
- The New Republic
- Screenrant
- Moviemeter
- The Guardian
- De Filmkrant
- Independant
- AD
- Filmschoolrejects
- Variety
donderdag 11 oktober 2018
Rya kyrkoruin
Toen wij een keer onderweg waren in Zweden kwamen we deze schitterende kerkruïne tegen bij het plaatsje Rya. De kerk werd aan het einde van de 11e eeuw gebouwd. Na het jaar 1876 begon het te vergaan, want men verkocht de middeleeuwse kerkdaken en meubels op een veiling. De nieuwe kerk in Eket werd gebruikt en de oude kerk moest verlaten worden. De gemeenschap van Rya heeft na lange tijd inspanningen geleverd om de overblijfselen van de oude kerk te behouden en daar zijn ze erg goed in geslaagd. Zo goed zelfs dat de kerk tegenwoordig gebruikt wordt voor zomerdiensten, doopfeesten, bruiloften en daarnaast als wegkerk in de zomer. (Bron: Örkelljunga en Pilgrimsvägen).
Op deze Wikimedia website kun je een aantal oude en nieuwe foto's van de kerkruïne zien. Ben je in de buurt, breng dan zeker een bezoek aan de ruïne en de omgeving. Vlak in de buurt is namelijk Ingeborrarps Friluftsmuseum te bezoeken. Hierover meer in een nog te volgen post.
Op deze Wikimedia website kun je een aantal oude en nieuwe foto's van de kerkruïne zien. Ben je in de buurt, breng dan zeker een bezoek aan de ruïne en de omgeving. Vlak in de buurt is namelijk Ingeborrarps Friluftsmuseum te bezoeken. Hierover meer in een nog te volgen post.
zondag 7 oktober 2018
Schilderij Loppisfynd
De keuken is bijna af en daarmee kan de woonkamer nu eindelijk ingericht worden. Tijd om Loppisfynd weer eens te bezoeken.
Een Sami schilderij van Gust. Magnusson. Ik denk dat dit Gustaf Magnusson is. Op internet kon ik het schilderij niet vinden, maar wel twee andere Sami schilderijen. Ben er superblij mee, want een Sami schilderij hadden we nog niet. Het schilderij hangt al in de woonkamer die nu ook redelijk af is. De kist heeft tevens een plek gevonden en is nog te zien op de foto hieronder.
 |
| Loppisfynd. |
Afgelopen week er eindelijk geweest omdat we een kist zochten voor de televisie. Er was gelukkig een kist aanwezig, maar er was ook een schilderij te koop en wel de onderstaande:
zaterdag 6 oktober 2018
Keuken
In deze blogpost had ik het er al over dat we zouden gaan verhuizen. Het is nu zes maanden na de aankoop van het huis en we zijn nog steeds bezig met allerlei klussen. Dit is dan ook de voornaamste reden, naast enkele persoonlijke gebeurtenissen, dat er de laatste tijd zo weinig posten zijn verschenen. Een vakantie naar Zweden zat er helaas ook niet in. Het leek mij daarom wel leuk om de keuken van het huis als onderwerp voor een post te bombarderen. Het heeft toevallig ook nog iets met Zweden te maken :-). Hieronder een aantal foto's van de keuken zoals deze eruit zag toen we het huis bekeken.
Het is de originele keuken toen het huis gebouwd werd in 1970. Als eerste hebben we naar keukens gezocht.
Zelfs een Stockholm front gezien.
Ikea mocht niet ontbreken in de zoektocht en de onderstaande keuken (Torhamn) was lang onze favoriet.
Het is uiteindelijk toch een Ikea keuken geworden, maar niet de Torhamn frontjes. Helaas bleek dat de door ons gekozen frontjes, Lerhyttan grijs, uit de productie werd genomen vanwege een productiefout. We hebben tijdelijk andere frontjes gekregen. Wanneer de Lerhyttan frontjes weer beschikbaar zijn is niet bekend. Op deze site lees ik dat begin 2019 de frontjes weer aanwezig zullen zijn in de Verenigde Staten.
Ondanks dat we niet in Zweden zijn geweest, hopen we dat in het huis een beetje de Zweedse sfeer te voelen is.
Het is de originele keuken toen het huis gebouwd werd in 1970. Als eerste hebben we naar keukens gezocht.
Zelfs een Stockholm front gezien.
Ikea mocht niet ontbreken in de zoektocht en de onderstaande keuken (Torhamn) was lang onze favoriet.
Het is uiteindelijk toch een Ikea keuken geworden, maar niet de Torhamn frontjes. Helaas bleek dat de door ons gekozen frontjes, Lerhyttan grijs, uit de productie werd genomen vanwege een productiefout. We hebben tijdelijk andere frontjes gekregen. Wanneer de Lerhyttan frontjes weer beschikbaar zijn is niet bekend. Op deze site lees ik dat begin 2019 de frontjes weer aanwezig zullen zijn in de Verenigde Staten.
Ondanks dat we niet in Zweden zijn geweest, hopen we dat in het huis een beetje de Zweedse sfeer te voelen is.