Titel: 22 July
Jaar: 2018
Regisseur: Paul Greengrass
Verhaal: Paul Greengrass, Åsne Seierstad (gebaseerd op haar boek Een van ons)
Acteurs: Anders Danielsen Lie, Jonas Strand Gravli, Jon Øigarden
Duur: 143 minuten
IMDB cijfer: 6,7
Samenvatting:
'22 July' vertelt het waargebeurde verhaal over de nasleep van de dodelijke terroristische aanslag in Noorwegen op 22 juli 2011. Een lid van de rechts-populistische Noorse Vooruitgangspartij, Anders Behring Breivik, plaatste die dag een autobom in de regeringswijk van Oslo. Vervolgens volgde er een massaschietpartij op een zomerkamp voor tieners op het eiland Utøya waarbij 69 mensen om het leven kwamen. Vanuit het oogpunt van iemand die de aanslag overleefd heeft wordt gekeken hoe het land toewerkt naar herstel en verzoening. Een driedelig verhaal over de overlevenden van de aanslag, de Noorse politieke leiders en de betrokken advocaten.
Utøya:
De aanslag op Utøya op 22 juli 2011 kwam al meerdere keren aan bod op dit blog. In 2015 voor het eerst in deze blogpost en later in de Nieuwjaars-challenge, Het jaar zonder zomer en En dag i historien blogposten. Toen ik hoorde dat op Netflix de film 22 July was te zien, was ik erg benieuwd hoe de film zou zijn geworden. De film is gebaseerd op het boek Een van ons van Åsne Seierstad. Dat boek heb ik zelf nog niet gelezen.
De film:
Een Netflix film over Utøya gemaakt door de Britse regisseur Paul Greengrass. Het eerste wat opviel was dat de acteurs in de film Engels praten. Erg jammer, maar het stoort niet. Netflix doet dit ook met de Norsemen serie. Nu ik het over de Norsemen serie heb. Ik ben het tweede seizoen aan het kijken en het viel mij op dat de advocaat Geir Lippestad wel erg veel leek op Jarl Varg uit de Norsemen en inderdaad speelt acteur Jon Øigarden beide rollen. Moest hier even aan wennen.
De film begint op 21 juli 2011, een dag voor de aanslagen en is angstwekkend echt. Voor de eerdere blogposten heb ik wat gezocht naar hoe de aanslagen verliepen en wat men in de film laat zien is precies hoe het is gegaan. De aanslag op Utøya duurt in de film natuurlijk veel korter dan in het echt. Het falen van de politie laat men niet zien in de film. In een onderzoek die na de aanslagen is opgezet blijkt dat wel het geval te zijn. In dit gedeelte van de film wordt de nadruk gelegd op Viljar Hanssen, een van de slachtoffers op Utøya. De rest van de film draait ook om Viljar en het gezin waar hij toe behoort. Hij is vijf keer geraakt en het revalidatieproces en de verwerking van het gebeuren brengt Greengrass goed in beeld. Wat minder goed uit de verf komt Lara Rashid. Zij heeft haar zus Bano verloren en bezoekt de overlevenden van Utøya. Een filmpje over Bano is te zien in een eerdere blogpost. Hoe Lara Rashid over de film denkt is te lezen in dit interview met haar.
De nasleep van de aanslagen nemen een groot deel van de lang durende film in beslag. In de recensies is te lezen dat dit veel te lang is. Persoonlijk vond ik het niet te lang duren. Het geeft een beeld hoe het de slachtoffers is gegaan. In deze film dus alleen Viljar en in mindere mate Lara. Het einde in de rechtbank als Viljar tegenover Breivik komt te staan is erg goed. Het transcript van die hoorzitting op 22 mei 2012 waar slachtoffers hun verhaal vertellen is hier terug te lezen. De versie van de film verschilt iets met die van de werkelijkheid.
Conclusie:
De film maakt veel reacties los, negatief en positief en dat is volgens mij nu precies de bedoeling. Het is een aanslag die men niet meer mag vergeten. Veel jonge
acteurs in de film wisten niet eens meer dat het gebeurd was. Noorwegen zwijgt er liever over dan dat men het er over heeft. Daarnaast is het zo dat het thema nog steeds actueel is. Rechts-extremisme steekt steeds vaker de kop op en een reactie op de film is dat het gedachtegoed van Breivik een podium krijgt. Verzwijgen wil niet zeggen dat het niet verder groeit. Deze film zorgt ervoor dat er weer gediscussieerd wordt en je weer even met de feiten geconfronteerd wordt.
22 July is trouwens de tweede film uit 2018 die over Utøya gaat. De eerste film van Erik Poppe heeft als titel Utøya 22.juli. Die film ga ik binnenkort bekijken. Als laatste sluit ik af met het nummer Mitt Lille Land van Maria Mena.
Recensies:
- De Morgen
- NRC
- Den of Geek
- New York Times
- The New Republic
- Screenrant
- Moviemeter
- The Guardian
- De Filmkrant
- Independant
- AD
- Filmschoolrejects
- Variety
Utøya:
De aanslag op Utøya op 22 juli 2011 kwam al meerdere keren aan bod op dit blog. In 2015 voor het eerst in deze blogpost en later in de Nieuwjaars-challenge, Het jaar zonder zomer en En dag i historien blogposten. Toen ik hoorde dat op Netflix de film 22 July was te zien, was ik erg benieuwd hoe de film zou zijn geworden. De film is gebaseerd op het boek Een van ons van Åsne Seierstad. Dat boek heb ik zelf nog niet gelezen.
De film:
Een Netflix film over Utøya gemaakt door de Britse regisseur Paul Greengrass. Het eerste wat opviel was dat de acteurs in de film Engels praten. Erg jammer, maar het stoort niet. Netflix doet dit ook met de Norsemen serie. Nu ik het over de Norsemen serie heb. Ik ben het tweede seizoen aan het kijken en het viel mij op dat de advocaat Geir Lippestad wel erg veel leek op Jarl Varg uit de Norsemen en inderdaad speelt acteur Jon Øigarden beide rollen. Moest hier even aan wennen.
De film begint op 21 juli 2011, een dag voor de aanslagen en is angstwekkend echt. Voor de eerdere blogposten heb ik wat gezocht naar hoe de aanslagen verliepen en wat men in de film laat zien is precies hoe het is gegaan. De aanslag op Utøya duurt in de film natuurlijk veel korter dan in het echt. Het falen van de politie laat men niet zien in de film. In een onderzoek die na de aanslagen is opgezet blijkt dat wel het geval te zijn. In dit gedeelte van de film wordt de nadruk gelegd op Viljar Hanssen, een van de slachtoffers op Utøya. De rest van de film draait ook om Viljar en het gezin waar hij toe behoort. Hij is vijf keer geraakt en het revalidatieproces en de verwerking van het gebeuren brengt Greengrass goed in beeld. Wat minder goed uit de verf komt Lara Rashid. Zij heeft haar zus Bano verloren en bezoekt de overlevenden van Utøya. Een filmpje over Bano is te zien in een eerdere blogpost. Hoe Lara Rashid over de film denkt is te lezen in dit interview met haar.
De nasleep van de aanslagen nemen een groot deel van de lang durende film in beslag. In de recensies is te lezen dat dit veel te lang is. Persoonlijk vond ik het niet te lang duren. Het geeft een beeld hoe het de slachtoffers is gegaan. In deze film dus alleen Viljar en in mindere mate Lara. Het einde in de rechtbank als Viljar tegenover Breivik komt te staan is erg goed. Het transcript van die hoorzitting op 22 mei 2012 waar slachtoffers hun verhaal vertellen is hier terug te lezen. De versie van de film verschilt iets met die van de werkelijkheid.
Conclusie:
De film maakt veel reacties los, negatief en positief en dat is volgens mij nu precies de bedoeling. Het is een aanslag die men niet meer mag vergeten. Veel jonge
acteurs in de film wisten niet eens meer dat het gebeurd was. Noorwegen zwijgt er liever over dan dat men het er over heeft. Daarnaast is het zo dat het thema nog steeds actueel is. Rechts-extremisme steekt steeds vaker de kop op en een reactie op de film is dat het gedachtegoed van Breivik een podium krijgt. Verzwijgen wil niet zeggen dat het niet verder groeit. Deze film zorgt ervoor dat er weer gediscussieerd wordt en je weer even met de feiten geconfronteerd wordt.
22 July is trouwens de tweede film uit 2018 die over Utøya gaat. De eerste film van Erik Poppe heeft als titel Utøya 22.juli. Die film ga ik binnenkort bekijken. Als laatste sluit ik af met het nummer Mitt Lille Land van Maria Mena.
Recensies:
- De Morgen
- NRC
- Den of Geek
- New York Times
- The New Republic
- Screenrant
- Moviemeter
- The Guardian
- De Filmkrant
- Independant
- AD
- Filmschoolrejects
- Variety
