Google Translate

zaterdag 22 november 2025

Nordsjøen

Filmdetails:
Titel: Nordsjøen
Regisseur: John Andreas Andersen
Jaar: 2021
Verhaal: Lars Gudmestad en Harald Rosenløw-Eeg
Acteurs: Kristine Kujath ThorpRolf Kristian LarsenHenrik Bjelland
Duur: 104 minuten
IMDB cijfer: 6,3



Samenvatting:
Wanneer één van de honderden olieplatformen door een beving in de Noordzee verdwijnt, wordt onderzeeboot operateur Sofia (Kristine Kujath Thorp) ingeschakeld om op zoek te gaan naar overlevenden. Wat ze aantreft is echter het begin van een ecologische catastrofe van apocalyptische omvang.

De film:
De Noorse film bekeken op Disney+. Het is een rampenfilm van de regisseur John Andreas Andersen die ook de rampenfilm Skjelvet (Quake) heeft geregisseerd. Het gaat om de Noorse olieplatformen in de Noordzee waarvan bij één van de platformen een ongeluk plaatsvindt. Sofia en Arthur worden er naar toe gestuurd om met een soort onderzeerobot te controleren of er nog overlevenden zijn. Tijdens het zoeken naar overlevenden vinden ze inderdaad iemand die nog leeft in een zuurstofbubbel maar dan gebeurd er iets aparts en komt er gas in de zuurstofbubbel terecht. Op de beelden die de onderzeerobot heeft gemaakt komen Sofia en Arthur tot de ontdekking dat het geen gewoon ongeluk was maar iets wat veel erger is. Sofia heeft een vriend Stian en Stian is werkzaam op een olieplatform. Stian heeft een zoon en Sofia is na het ongeluk met het olieplatform bij Stian en zijn zoon Odin ingetrokken. 

Sofia probeert de omvang van de ramp bij het oliebedrijf aan te geven maar het lijkt erop dat ze er niet naar luisteren. Wat volgt is een scenario voor een rampenfilm.

Conclusie:
Het zou een rampenfilm moeten zijn en dat is het enigszins wel maar de ramp draait voornamelijk om de personen rond Sofia. Ook zijn in deze film geen vervelende mensen aanwezig die iets niet willen of tegenwerken. Het leek er heel even op dat dit wel het geval was maar dat viel erg mee. Het ziet er allemaal realistisch uit en de ramp zou veroorzaakt worden door de onderzeese Storegga aardverschuiving die volgens Wikipedia in het 7e millennium v.Chr. plaatsvond, tussen 6225 en 6170 v.Chr. Daarbij schoof een rand van het Noorse continentaal plat in de Noorse Zee, een randzee van de Atlantische Oceaan. De naam is hiervan afgeleid; storegga is Noors voor "grote rand". Gemeten langs de kust mat het gebied dat de diepte in schoof zo'n 300 kilometer, en het reikte 800 kilometer in de Noorse Zee. Tot 2023 werd aangenomen dat het een reeks van verschuivingen betrof, maar een deel van het materiaal blijkt al duizenden jaren eerder in beweging gezet te zijn, bij een gebeurtenis die Nyegga-aardverschuiving gedoopt is. De aardverschuiving veroorzaakte tsunami's en het vermoeden is dat een tsunami de genadeklap heeft gegeven aan Doggerland. Doggerland was een eiland die een rol speelt in de Doggerland boekenserie van Maria Adolfsson. Hieronder een Youtube film over het einde van Doggerland door de Storegga aardverschuiving.


In de film wordt de Deepwater Horizon ramp even aangehaald. Op 20 april 2010 vond een explosie plaats na een blow-out. Daarbij vielen 11 doden en 17 gewonden. Tijdens bluspogingen zonk het platform, waarbij de boorstang brak. Bijna drie maanden lang, tot 15 juli 2010, stroomde door een niet-functionerende eruptieafsluiter (Engels: blowout preventer of BOP) olie in zee. In Nederland heeft er eenmaal een blow-out plaatsgevonden op 1 december 1965 in Drenthe bij aardgaswinning. De complete boortoren verdween in de grond. Het verhaal is hier te lezen.

Al  met al een interessante film over wat de gevolgen van de jarenlange intensieve boringen op de Noordzee kunnen zijn. Het zet je wel weer aan het denken. Zeker na het zoeken naar informatie over de film. Regisseur John Andreas Andersen vertelt in dit interview de reden waarom hij de film heeft gemaakt.

zaterdag 8 november 2025

Vargasommar - Cry Wolf

Seriedetails:
Titel: Vargasommar - Cry Wolf
Jaar: 2024
Duur: 6 afleveringen van 45 minuten
IMDB cijfer: 6,0



Verhaal:
Politieagente Hannah Wester uit Haparanda doet een macabere ontdekking als er een dode wolf wordt gevonden met menselijke resten in zijn maag. De vondst blijkt al snel de eerste in een reeks brute gebeurtenissen die het kleine grensstadje op zijn grondvesten doen schudden.

De serie:
Bij de KRO/NCRV was de Zweedse serie Vargasommar / Cry Wolf te zien. De serie is gebaseerd op het boek Wolfzomer van Hans Rosenfeldt. Ik ben toen wel begonnen met het boek te lezen maar ben ergens halverwege blijven steken. Nu is er dus een serie van gemaakt en veel situaties kwamen mij zeer bekend voor en het mooiste is dat ik nu ook weet hoe het af is gelopen. 

Het verhaal speelt zich af in het Zweedse Haparanda vlakbij de Finse grens. Hier zijn we een keer doorheen gekomen toen we in Fins Lapland waren. Leuk om nu weer wat van de omgeving te zien. Hannah Wester is politieagent in Haparanda en samen met haar leidinggevende moeten ze uitzoeken aan welk lichaam een dode wolf heeft gegeten. Wat er dan allemaal gebeurd zou je niet verwachten in Haparanda, drugs, moorden en Kat. Hoe gaat dat allemaal aflopen?

Conclusie:
Geweldige serie met een aantal verhaallijnen die aan het einde bij elkaar komen. Hannah en haar man Thomas die nog steeds te maken hebben met de verdwijning van hun dochter in het verleden. Kenneth en Sandra, de armoedige sloebers die ineens tegen hun geluk aanbotsen en dan de mysterieuze Kat. Kat maakt de serie duister, donker en gewelddadig en ik was zwaar onder de indruk van haar of toch hem. Kat is de rode draad in het verhaal en het einde is verrassend. Mooie serie. Natuurlijk was ik benieuwd wie de rol van Kat speelde en dat blijkt Eliot Sumner te zijn. Ik had nog nooit van Eliot Sumner gehoord. Eliot blijkt ook in de Netflix serie Ripley te spelen maar die serie ken ik niet. Tevens blijkt Eliot muziek te maken en is Sting de vader. Dat had ik totaal niet verwacht. Hieronder is een muzieksessie van Eliot te zien en te horen en in dit interview kom je meer te weten over Eliot en over de periode van Eliot in Zweden.


In de serie krijg je een beetje mee hoe het leven er in Haparanda eruit kan zien en dat is sober en eenvoudig. Geen poespas maar direct en recht voor de raap. 

Toen ik in het boek begonnen was met lezen had ik het idee dat het een verhaal was en dat er niet meer delen zouden volgen. Toch wat verder gezocht en het blijkt dat Hans Rosenfeldt toch nog een tweede deel, Skördebarn, heeft uitgebracht dit jaar met opnieuw Hannah Wester in de hoofdrol. Of er hier ook een serie van gemaakt wordt is nog niet bekend. Hoeft eigenlijk ook niet omdat het verhaal een goed einde heeft gekregen. Een recensie over dit deel is hier te lezen. Verder zijn in dit artikel de vier vragen gesteld aan Eva Melander, die de rol van Hannah Wester speelt, te lezen.

Overweging

Op 31 oktober 2025 is mijn vader overleden en een week later is hij begraven. Het heeft meer impact op mij gehad dan ik had verwacht. Ik heb een overweging geschreven die is voorgelezen tijdens de dienst. Omdat het over dementie en mantelzorgers gaat heb ik de overweging op mijn blog gezet. Dementie komt steeds vaker voor en in mijn geval heeft de dementie vreemd genoeg goed uitgepakt. Iets wat ik niet verwacht had.

Mijn vader was een van de directeuren van een bouwbedrijf. Daardoor was hij weinig thuis en kon ik voor mijn gevoel niet echt een goede band met hem opbouwen. Na zijn pensioen was hij meer thuis en werd dat beter. De band veranderde pas echt toen hij dementie kreeg. Het is altijd de vraag hoe iemand dan gaat worden. In het geval van mijn vader werd hij een ontzettende lieve man. 

We werden ineens mantelzorger en dan moet je voor je vader gaan zorgen en uitzoeken wat het beste voor hem is en dat is ontzettend lastig. Hoe lang kon hij bijvoorbeeld nog thuis wonen. Wanneer besluiten we dat het niet meer kan of verantwoord is. Heeft hij zelf nog plezier in het leven. De laatste jaren ben je hier constant mee bezig. Met zijn allen konden we ervoor zorgen dat hij zo lang mogelijk in zijn vertrouwde omgeving kon blijven en bezoek kon ontvangen. Hij had namelijk naast dementie ook hartfalen en werd regelmatig met een ambulance weggebracht naar het ziekenhuis en kwam daar ook weer uit maar leverde elke keer iets in. Vorig jaar was hij uitbehandeld en dan ga je de laatste fase in. Door de dementie vergat hij dat hij ziek en dement was en was er heilig van overtuigd dat hij totaal niets mankeerde. Ik vermoed dat hij het hierdoor in combinatie met zijn dagelijkse structuur nog een jaar zelfstandig thuis kon blijven wonen. Thuis was namelijk zijn alles en we wisten dat als hij uit huis moest en zijn structuur moest loslaten het niet goed zou gaan.

In die periode van bijna twee jaar heb ik geprobeerd om elke donderdagmiddag te gaan biljarten met hem. Dat is aardig gelukt en bij het hotel in zijn straat waren we wekelijks aan het biljarten. Na ruim vijftig jaar, biljarten vader en zoon. Dat had ik zelf nooit kunnen denken. Vader opgegroeid met biljarten in zijn jeugd in het café en zijn zoon die nog nooit gebiljart had. Een vreemde combinatie van twee stugge mensen. Hij was bloedfanatiek en vond het elke keer weer geweldig. Het resultaat was dat ik maar twee keer van hem heb gewonnen.  

Helaas ging het exact na een jaar na de uitbehandeling weer mis met zijn hartfalen eind juli dit jaar. Hij krabbelde er toch weer bovenop maar op 28 augustus dit jaar ging het weer mis. Bij het schrijven van deze overweging kwam ik zijn ingesproken voicemail op mijn telefoon weer tegen van die nacht. Daaruit bleek al dat het na deze keer definitief anders zou zijn. De spoedhulparts gaf aan dat we ons moesten voorbereiden op zijn einde. Wonder boven wonder kwam hij er weer goed uit maar deze keer had hij alles ingeleverd. Het besluit was om hem in een hospice op te nemen. De verhuizing naar het hospice was erg spannend. Kon hij de verandering aan en hoelang had hij nog. Maar weer kwam hij er bovenop dankzij de vele bezoeken per dag die hij kreeg en had het daar op zijn manier naar zijn zin. De zeven weken in het hospice heeft de band nog sterker gemaakt en we hebben veel schik gehad met hem totdat hij moest verhuizen naar een verpleeghuis. Zijn laatste week in het verpleeghuis heeft er bij ons enorm ingehakt. Van een man die kon lopen, zingen en grapjes maken naar een man die niet meer kon lopen vanwege de pijn. Hij heeft nog wel een liedje gezongen met ons maar het was schrijnend om te zien. Op dat moment is het moeilijk om te geloven in een God. Een paar dagen later verliet hij rustig en zonder pijn het aardse leven.

De periode met mijn vader heeft mij veel geleerd over mantelzorg en dementie. Mijn vrouw kon het heel simpel uitleggen met behulp van laatjes. In zijn laatjes zaten zijn herinneringen en die werden willekeurig geopend. Sommige laatjes gingen niet meer open. Het verklaarde een hoop voor mij. Ook kwam ik een artikel tegen met de titel ‘Zie iemand met dementie niet als patiënt maar als mens’. Die titel ben ik blijven onthouden. Hij was een hartfalen patiënt, geen dementie patiënt maar een mens die anders was dan in zijn normale leven. De laatjes zijn definitief gesloten, nu kunnen we onze eigen laatjes vullen. Ik ben blij dat ik dit mee mocht maken. We gaan je missen.