De mijnbouw was kort en krachtig. Het laatste jaar met de winning van ijzererts uit de mijnen in Blåfjelldalen was 1875. In de jaren dat de mijn in bedrijf was werkten er zo'n 70 mannen in de mijnen en waarschijnlijk 200 in de erts vervoer en de bouw van het spoor.
Toen de voorzitter Jermiak Bourne Faviell stierf, de drijvende kracht en grote inspiratie voor de Engelse mijnbouwactiviteiten in Sokndal, werd de mijn spoedig gesloten. De spoorrails werden kort na de sluiting verwijderd, maar de weg bestaat nog steeds. Langs de weg naar Blåfjellgruvene zie je trouwens nog overblijfselen liggen van de spoorbaan.
Bovenstaande informatie is afkomstig uit dit artikel. In dat artikel is nog veel meer informatie te lezen over de verschillende kamers in de mijn. Ook interessant is dat in de omgeving van Blåfjellgruvene de film Skumringslandet is opgenomen. Een tijdje heeft het opgebouwde dorpje daar gestaan en was ook te bezichtigen. Zie ook de onderstaande blogartikelen:
- Mellom Bakkar og Berg
De weg naar Blåfjellgruvene is dus de oude spoorbaan. Geen moeilijk pad en het voordeel hiervan is dat je dan goed om je heen kunt kijken en genieten van het uitzicht.
Het eindpunt Blåfjellgruvene. Je kunt naar binnen en omhoog klimmen naar de kamers die wat hoger liggen, maar dieper in de groeve gaan was volgens mij niet mogelijk.
Er verscheen opeens een auto die bij de groeve parkeerde. Je mag er dus wel met de auto heen, maar het is niet echt de bedoeling. De weg is erg smal en je moet geen tegenliggers tegenkomen. Zelfs als je op de weg loopt moet je op het randje staan om de auto's te laten passeren. Niet echt handig en je ziet in de auto niet echt veel van de omgeving.
We zijn dezelfde weg weer teruggelopen. Op de eigenlijke parkeerplaats is de Aursland/Porshølen wandeling te zien. Deze route hebben we dus gedeeltelijk gelopen.
Meer informatie over de groeve is te vinden op:
- Region Stavanger
- Visit Norway
- Geo 365
- Sandalsand Norge
Geen opmerkingen:
Een reactie posten