Samenvatting: De recessie slaat toe in Finland. Lauri verliest zijn baan als trambestuurder. Korte tijd later verliest ook zijn vrouw Ilona haar baan als hoofdserveerster in een restaurant. Omdat ze geen uitkering van de overheid willen, gaan ze hard op zoek naar een nieuwe baan. Echter, ze zijn daarin niet al te slim, en het geluk is ook niet aan hun zijde...
Dit is het eerste deel uit de Suomi-trilogie van regisseur Aki Kaurismäki. De blogpost van het tweede deel is hier te vinden. De titel van deze film is tevens een titel van een nummer van de Finse zanger Rauli Badding. Het nummer is hieronder te horen:
De naam Rauli Badding kwam me ergens bekend voor en dit bleek inderdaad zo te zijn, namelijk in het boek en serie Licht op het noorden van Stine Jensen komt Rauli uitgebreid aan bod in het Finland deel.
De film is in dezelfde stijl als het tweede deel. Het blijft een bijzondere filmstijl, Een aantal acteurs uit het eerste deel spelen ook in het tweede deel. Persoonlijk vond ik deel twee beter. Betere muziek en het verhaal vond ik ook veel beter. Dit keer een verhaal over een stel die beide hun baan verliezen en van de regen in de drup raken. Bij beide films had ik het woord Sisu in gedachten. Ondanks alle ellende blijven ze doorzetten en uiteindelijk komt alles toch nog goed. Het derde deel ga ik binnenkort ook bekijken.
Grappig detail is dat de jukebox uit deel twee ook in dit deel heel even tevoorschijn kwam. Dit is goed te zien op de onderstaande afbeelding.
In Denemarken zijn we een aantal grafheuvels tegengekomen. Een ervan is Øster Brøndehøj, Deze ligt ongeveer 350 meter ten noorden van Busene Have. De heuvel is niet onderzocht. De naam Øster Brøndehøj is bedacht door Mads Lidegaard en hier hoort een legende bij:
Fra højen skulle der gå en troldesti ned til en grøft i Busene Have. Ad stien, som aldrig forsvinder, henter troldene vand i små spande fra Busene Have og hvis man bruger den om natten går man vild. (Lidegaard 1998).
Op het informatiebord na is er weinig te zien bij de grafheuvel.
Samenvatting: Op een winderige herfstdag wordt in een klein meer op het eiland Tromsø het lijk gevonden van de studente Lisa Beck. De politie en de onderzoeker Aslak Eira vinden het vreemd dat ze niet om het leven is gekomen door verdrinking. Om de verwarring nog groter te maken blijkt het lichaam sporen te bevatten die er op wijzen dat ze in zee is geweest. Als de politie zich geen raad meer weet verdwijnt er opnieuw een jonge studente. Vanaf dat moment ontstaat er een race tegen de klok om deze studente te redden en de moordenaar te ontmaskeren.
De film Glassdukkene is een verfilming van het gelijknamige boek van de Noorse schrijfster Jorun Thørring (geboren in 1955 in Tromsø). In 2008 verscheen de vertaling van Glassdukkene als Poppenspel van de hand van Maaike Lahaise.
De regisseur is Nils Gaup. Eerdere films van hem zijn Ofelas en Kautokeino-opprøret. Ook heeft hij de serie Hjerterått geregisseerd. Ik was dan ook erg benieuwd naar deze film. De boeken van Jorun Thørring heb ik helaas nog niet gelezen. Een andere bekende is de acteur die de rol van Aslak Eira speelt, Stig Henrik Hoff. Hij heeft meegespeeld in de film Kautokeino-opprøret en heeft de rol van Karl-Heinz Strunk gespeeld in de film Into the white.
Het verhaal gaat over de Samische hoofdagent Aslak Eira. Hij woont alleen met zijn vijftienjarige zoon Niilas in Tromsø, Dit levert geweldige beelden op als Asla samen met zijn zoon de natuur in trekt.
De film begint met de verdwijning van Lisa Beck en Aslak en zijn nieuwe collega Kine Berger onderzoeken de verdwijning die eindigt in het Prestvannet meer. Naast de moord en verdwijningen staat de relatie tussen Aslak en zijn zoon centraal. De rol van Aslak wordt goed gespeeld door Stig Henrik Hoff. Jammer dat zijn Sami kant niet verder uitgediept wordt. Ik hoop dat dit in het boek wel het geval is. Leuke film en volgens deze Facebook groep worden er nog twee boeken van Jorun Thørring verfilmd. De muziek is afkomstig van de Noorse band F.A.C.E. uit Tromsø met het nummer Bring me burdens.
Samenvatting: Een man wordt bij zijn aankomst in Helsinki in elkaar geslagen en beroofd van al zijn papieren en geld. Wanneer hij in een ziekenhuis wakker wordt, is hij zijn geheugen kwijt. Het feit dat deze man zijn eigen naam niet meer herinnert zorgt voor enkele wrang-komische situaties. Na door een vriendelijk echtpaar outcasts te zijn opgevangen huurt hij van de corrupte bewaker van het containerpark een container met een jukebox en een hele verzameling oude R&B-platen. Hardnekkig probeert de man zonder verleden met de hulp van Irma, een Leger des Heils-soldate, een nieuw bestaan op te bouwen dat hem weer enige waardigheid zal geven. Zijn leven neemt een totaal andere wending wanneer hij het muziekbandje van het Leger des Heils wil omtoveren tot een heus rock&tango-combo.
Omdat hij vindt dat er geen hoop meer is in de wereld, maakte Aki Kaurismäki een hoopvolle film zonder al te veel pessimisme. Zijn liefde voor de arbeidersklasse uitte zich al eerder in zijn Proletarische Trilogie (Shadows in Paradise, Ariel en The Match Factory Girl). Ook met The Man Without a Past brengt hij weer een humoristische, absurde, maar zeker ook respectvolle ode aan gewone mensen in vreemde omstandigheden.
Een bijzondere film van regisseur Aki Kaurismäki. Dit is de eerste film die ik van hem heb gezien, Het is het tweede deel in de Finland trilogie. Deel een was Drifting Clouds en het derde deel Lights in the Dusk. De samenvatting geeft het verhaal goed weer en geeft tevens een goede beschrijving van Aki Kaurismäki. In de film krijg je een goed beeld van de onderkant van Helsinki. Het is niet duidelijk in welke tijd het verhaal zich afspeelt. De auto's zijn bv oud en andere dingen zijn weer modern. Het is een film die je of geweldig vindt of helemaal niets. Ik moet zeggen dat ik de film wel erg goed vond. Het verhaal over een man die helemaal opnieuw moet beginnen aan de onderkant van de maatschappij boeit. De film zit goed in elkaar en levert soms lachmomenten op. Ik ben nu wel nieuwsgierig geworden naar het eerste en derde deel.
Oude auto's.
Het leven vindt plaats in oude zeecontainers zoals hieronder is te zien.
Dit levert wel eens creatieve beelden op zoals de douche in de scene hieronder.
In de film is een oude jukebox regelmatig te zien. Het is een Fonic M-120-M jukebox. een Poolse jukebox uit waarschijnlijk 1964. Meer informatie over de jukebox is hier te lezen.
Een Fonic M-120-M jukebox.
De Finse Leger des Heils, Pelastusarmeija, is goed vertegenwoordigd in de film.
Leger des Heils.
Tijdens de scene in een café zie je een foto duidelijk in beeld. Je weet eigenlijk dat er een verhaal achter die foto aanwezig is en dit bleek inderdaad het geval. Op de foto staat de acteur Matti Pellonpää. Matti Pellonpää was de favoriete acteur van Aki Kaurismäki. Het was de bedoeling dat Matti Pellonpää de hoofdrollen zou spelen in de trilogie, maar hij overleed in 1995 en kon dus geen rol spelen in de trilogie. Op deze manier is hij toch nog aanwezig in de film.
Matti Pellonpää
In de film komt muziek voor. De soundtrack is hier te zien. De twee meest opvallende nummers zijn afkomstig van Marko Haavisto. Ik heb de twee nummers van Marko Haavisto uit de film hieronder opgenomen. Goede muziek.
Van het nummer Stay kwam ik nog een fantastische akoestische uitvoering tegen. Hieronder is deze uitvoering van Stay te horen.
Stens Antik is geen loppis, maar antiek. Dat was goed te merken in de prijzen. Die waren niet normaal duur. Ondanks de prijzen hadden ze toch veel mooie spullen. Een kijkje bij Stens Antik.
De klokken waren onbetaalbaar maar zooooo mooi.
Heel veel schilderijen, boeken en andere pruttel. Leuk om een kijkje te nemen en door de spullen te struinen, jammer dat het zo duur was.
In Leksand staat een kerk en wat voor een. De kerk is een van Zweden's grootste landelijke kerken, met plaats voor 2300 mensen. De kerk is ook de oudste van de kerken rond het meer Siljan. Meer informatie over de kerk is te vinden op Wikipedia.
Niet alleen de kerk is mooi, de omgeving is het ook waard om te bekijken. Vlak naast de kerk ligt de hymbygdsgård. Die is in een toekomstige blogpost te zien. Nu eerst de kerk van Leksand.
Afgelopen zomer hebben we weinig gewandeld in vergelijking met andere jaren. Een wandeling die we gedaan hebben is Frostavallen in Höör te Skåne. In het gebied zijn vijf wandelroutes, de kortste is iets minder dan 3 kilometer en de langste 9.9 km. De route van 3 km is de route om het Vaxsjön meer. De route is hieronder te zien.
De 3 km route brengt je langs mooie plekken aan het Vaxsjön meer. Hieronder een aantal foto's van de wandeling.
Informatiebord
De ontmoeting met de Schotse hooglanders was wel even schrikken. Ik had ze niet gezien terwijl we er vlak naast liepen. Was dus even heftig toen ik opzij keek :-).
